يوميات دينا ابو الوفا … عارفين
ساعات كتير بتزيد علينا ضغوط الحياه وتتراكم المسئوليات …..
نلاقى نفسنا ، كل حاجه بنعملها بسرعه و فى نفس الوقت …
نصحى على المنبه بسرعه ، نلبس بسرعه ، نصلى بسرعه ، نسوق بسرعه نجرى على أشغالنا بسرعه ، حتى الكلام بنقوله بسرعه …
و كأنه هنضيع وقت فى الكلام ، نرد على تليفوناتنا بتوتر ، عايزين ننجز و اللى بيتكلم يلخص …
نطمن على اللى بنحبهم فى وسط ما بنعمل عشر حاجات تانيه …..
نؤدي واجباتنا تجاه الجميع بسرعه أصل الاربعه و عشرين ساعه مش كفايه لكل حاجه ….
تحس انك يا عايز اليوم يبقى ٧٢ ساعه او انك تستنسخ من نفسك لنسختين تلاته …
او ان يطلعلك تمن أيدين زى الاخطبوط تحركهم فى كل اتجاه ، يمكن يمكن تلحق تخلص اللى وراك!!!!
نبقى زى اللى بيجرى فى حلبه سباق بس مش عارف له خط نهايه …
من كتر ما بنجرى ، بنوصل لمرحلة بنفقد فيها الاتجاه و بتختل البوصلة …
لا بنعرف بنجرى منين و لا بنجرى لفين …
لا بنعرف بنجرى على ايه و لا بنجرى من ايه !!!!!!
بيبقى نفسنا نوقف بس ولو لحظات …
نركز فيها احنا فين ، وصلنا لإيه ، طب فاضل ايه ….
لحظه ناخذ فيها نفسنا ، و قلبنا يهدى ويرتاح …..
لكن للاسف مش بنقدر ، و كأن طبيعى اننا نقضى العمر كله بنجرى لما لا نهاية !!!!
نجرى جرى الوحوش …
اقرأ للكاتبة :
