يوميات دينا ابو الوفا … عارفين
عادى جداً أن يمر علينا وقت نحس فيه اننا تعبنا من الجرى ، خلاص مش قادرين ، نفسنا أتقطع ، عزيمتنا اتكسرت و نلاقى نفسنا وقفنا فى مكاننا ، و بركنا على الارض …..
بتكون لحظة ضعف واستسلام كده ، دموعنا فيها بتنزل من سكات من غير حس ….
تيجى تمنعها متعرفش، تحاول توقفها متقدرش
تفضل تنزل تنزل ، لحد ما توصل لمرحله انك تحس براحه بيها …
تخبى وشك جوه ايديك و كأنك مش عايز تشوف اللى واجعك و بتخبى نفسك منه
وتلاقى نفسك ، اللى يقرب منك علشان يساعدك ، بإشارة من ايدك تبعده ، حتى المساعده مش عايزها ….
على فكره كل ده طبيعى و دى لحظة كلنا بنمر بيها
اصلنا فى الدنيا دى عاملين زى المتسابقين اللى بيجروا فى التراك ، و نفضل نلف نلف نلف و نجرى نجرى نجرى
منا اللى يبرك بدرى بدرى
و منا اللى يقع فى النص
و منا اللى نفسه طويل
و منا اللى ناصح يريح فى الاول و يشد فى آخر السباق
أيا كان احنا مين فى دول ، من حقك تقع ، من حقك تعيش اللحظه دى
بس اسمع منى النصيحة دى …..
حدد لنفسك إطار زمنى تعيش فيه لحظات الضعف دى …..
اغسل فيه نفسك من همومك ،
أرمى فيه من على ضهرك كل حمولك ،
اطفى فيه عقلك ، و اديله اجازه،
غمض عينك ،الضلمه هتخليك تشتاق للنور …..
سيب نفسك تعيش اللحظه … صدقنى لا عيب و لا غلط
بس راجع كلامى فوق و أفتكر الشرط اللى اشترطته عليك !!!!!
عيش اللحظه فى إطار زمنى محدد ….
بعدها امسح دموعك من على وشك ، فتح عينيك ، أقف على رجليك ، ابتدى جرى من تانى ،،
اقرأ للكاتبة :
